Geçen yıl bugün Suriyeliler, 13 yıldır devam eden iç savaşın keşmekeşinde bir sabaha uyandılar. Sıradan bir gündü; Korku, belirsizlik, umutsuzluk havaya hakimdi. Gazze’de süren soykırıma yoğunlaşan dünya kamuoyunun gündeminden hepten düşmüşlerdi. Saatler sonra Şam muhaliflerin eline geçti. Diktatör Esad Moskova‘ya kaçtı. Yalnızca iç savaş değil 61 yıllık Baas rejimi de son bulmuştu.Tıpkı Orhan Veli‘nin şiirinde dediği gibi, her şey birden bire olmuştu.
MESELE DEVİRMEKLE BİTMİYOR
Dünya şaşkındı ama elbette hazırlık olanlar vardı. Bu işi planlayanlar, destekleyenler, geri çekilenler… Podyumdaysa sadece uzun boylu, sakallı, kamufulajlı, çekingen görünen genç bir adam vardı. İsmi Ahmet Şara‘ydı. Nam-ı diğer: Colani. HTŞ isimli radikal İslamcı bir örgütün lideri olduğu söyleniyordu.Peki nasıl olacaktı bu iş? Bozulan statükoyu arayacak mıydık? Zira ABD Esad gitsin istiyordu ama Şam’ı alan başına ödül koydukları bir adamdı. Nasıl tavır alacaklardı? Esad’la gül gibi geçinen İsrail, Suriye‘nin Akdeniz kıyısında yerleşmiş Ruslar ve ülkenin güneyinde etkin olan İran nasıl reaksiyon gösterecekti? Tabii asıl soru Ankara bu işin neresindeydi?
ADAM BAŞARDI
Dün Doha’daki Forum’da Christiane Amanpour‘un “Size terörist diyorlar” şeklinde başlayan sığ sorusuna özgüvenli şekilde şık bir manifestoyla cevap veren Suriye Cumhurbaşkanı Şara’yı dinlerken tüm bunları, geçen bir yılı düşündüm. Adam başarmıştı. ABD’yle, Avrupa‘yla, Rusya’yla, Türkiye’yle ve komşularıyla devrimin meşruiyeti konusunda bir konsüse vardı. İçerideki geçiş sürecini de bir devrim sonrasından beklenmeyecek kadar yumuşak şekilde idare etmeyi başardı. Arkasında şu devlet varmış, bilmem kimden destek alıyormuş. Olabilir. Sonuç ortada, Suriye 1 yıl öncesiyle kıyaslanamayacak kadar iyi durumda. İnsanlar umutlu. Dünya üzerine yayılmış aileler geleceklerini Suriye’de görüp geri dönüyorlar.
YPG’ymiş, İsrail’le iş tutan gruplarmış… Hepsini aşarlar. Dünyada dertsiz, dikensiz gül bahçesi ülke mi var?
