2. Kaybedenler arasında” İlk yani en çok “Kaybeden” dir
İkinci olmak, birinci olamayanlar arasında en fazla kayıp yaşayan olmak anlamına da geliyor. İnsanlar genellikle yalnızca birincileri hatırlar: “Uzaya ilk çıkan ülke”, “Ay’a ilk çıkan kişi” veya “geçen yılın şampiyon takımı.”
Taraftar Özdeşleşme: “Biz kaybettik” psikolojisi
Spor taraftarlığı psikolojisi büyük ölçüde takımla özdeşleşme kavramıyla açıklanıyor. Araştırmalar gösteriyor ki, güçlü takım özdeşleşmesi yaşayan insanlar takımlarının başarısını kendi başarıları gibi hissediyorlar. Hepimiz takımımız kazandığında “biz kazandık!” deriz. Ertesi gün takım forması giyer, sosyal medyada paylaşımlar yaparsınız. Takımın zaferi bir birey olarak taraftarında benlik saygısını yükseltiyor.
Ama takım kaybettiğinde o zaman öfke yaşarız ve başarısızlığı, takımda, oyuncularda, yöneticilerde buluruz. Buna ise yansıyan başarısızlıktan uzaklaşmak deniyor. Takımı kaybettiğinde taraftar “Onlar kaybetti” der oyunculara, kızarsınız. Bu, başarısızlıktan kendinizi koruma mekanizmasıdır.
İkinci olmak taraftarlarda da aynı karmaşık duyguları uyandırır. Aynen sporcular gibi karşıt düşünme “Keşke en son topu atabilseydik”, “Keşke hakem o pozisyonu verseydi…” gibi keşke cümleleridir. Bir yandan takımınızın başarısıyla gurur duyarsınız (ikinciliği!), öte yandan şampiyonluğu kaçırdığınız için hayal kırıklığı yaşarsınız. Bu çelişik duygular zihinsel olarak yorucudur.
Takımınız kazandığında ise tam tersine, beyinde dopamin (mutluluk hormonu) salınımı tetikleniyor. Bu beynin, doğal ödül sistemidir. gibi çalışıyor. Özellikle milli takım başarılarında, taraftarlar toplu gurur yaşıyor. “Biz başardık” duygusu, toplumsal birlik hissi yaratıyor
Kaybetmenin taraftarlara psikolojik maliyeti olsa da bir grup gerçek taraftar kaybettiklerinde de takımlarına sadık kalıyor. Neden? Çünkü taraftarlık kimliğin bir parçası haline gelmiş. Bir aileden vazgeçmediğiniz gibi, takımınızdan da vazgeçmiyorsunuz.
