Sizin de başınıza gelmiştir…
Bir şehirde turist olarak bulunmak şehrin asıl tatlarını ıskalatır; ne kadar kaçarsanız kaçın, ne kadar ara sokakları denerseniz deneyin, bu gerçekten kaçamazsınız…
Gerçek hayat Instagram fotoğraflarından farklıdır.
Eninde sonunda ve biraz da yenilgi duygusuyla “Aptal turist haz tırtıklıyor” oyununa teslim olur, eğlenirsiniz…
Ve bir sabah…
Erken saat…
Otel hesaplarını kapatıp kapının önüne çıkarsınız…
Valizlerinizi yere bırakmışsınızdır…
Sizi alacak araç gecikmiştir…
İşte tam o sırada…
Günler boyu şehirde hiç dikkatinizi çekmeyen insanlar geçmeye başlar önünüzden…
Sade, işinde gücünde insanlar…
Memurlar, emekçiler, öğrenciler…
Neredeydiler bunlar yahu?
Şehirde kaldığınız süre boyunca hiç almadığınız kokular, hiç işitmediğiniz sesler dikkatinizi çeker.
Ne ilginçtir ki…
Şehir şimdi gerçek yüzünü size açmaktadır…
Tam onu terk ederken…
***
Aslında hep böyle olur…
Hemen hemen her ilişkide…
Giderken…
Gitmek üzere olduğunuz için eşyalar, insanlar, şirketler, işler, mekânlar, sevgililer, arkadaşlar, hepsi “nasılsa öyle” arzı endam etmeye başlarlar…
Ayrılırken herkes ve her şey yeniden “kendine” döner çünkü…
***
Bundan yirmi yıl önce de yazmıştım buna benzer satırları; fikrim hiç değişmedi…
Her vesileyle bu gerçekle bir kez daha yüzleştim…
Hele bugünün hızlı çarpışmalar, sürtünüp geçmeler, biraz test edip uzaklaşmalar dünyası…
Diyeceksiniz ki, evlilikler veya uzun süren iş serüvenleri farklı…
İyi ki!
Ama hızın artışı ve hayat karşısında turist gibi davranışlarımızın yayılışı onları da aynı şemsiyenin altına itmeye başladı…
Yan yana ama birbirini “tanımayan” çiftler…
İç içe ama kimsenin birbirine gerçekten “insan” gözüyle bakmadığı iş ilişkileri…
Her an çıkılıp gidilecekmiş gibi…
Hiç sorumluluk taşımadan şehri terk edecek o turist gibi…
***
Bu yüzden belki “Ben adamı gözünden tanırım” böbürlenmelerinin sonunda hep fos çıkması…
Onca yanlış anlama, onca feryat figan…
Hepsinin sebebi giderken belirginleşiyor; yüz hatları birdenbire derinleşiyor; karakterler çıplaklaşıveriyor…
