Biliyorum, idrakine varmak istemiyoruz…
Ağır geliyor.
Gelen, gideni aratır çünkü…
Lakin bilelim ki, dünya 2024’ün sonbaharından beri “giden dünya” artık…
Çok şey eskisi gibi olmayacak.
***
2025’in ikinci yarısı ise “gelen dünya”ya başlangıç olacak…
Yüzyılın yeni güç piramidinin yapılandırılmasına başlangıç dönemi…
Yarışmacılar start çizgisinde, nefeslerini tutmuş tabancanın patlamasını bekliyorlar…
***
Toplum olarak çalışmamız gereken dersler var…
İhmal ettiğimiz meseleler, oluruna bırakırsak, yırtarız sandığımız konular var…
Bunların en başta geleni de ergen/ yeni yetme suçları ve suç çeteleşmesi…
Şu “dağılan aile” gerçeğini baş neden olarak gösterme kolaycılığını terk edelim artık…
Asıl olan “dağılan” kent yaşamı çünkü…
Kalabalık içinde kıyıya itilen, yok sayılan ve çeteleşerek ayakta kalmaya çalışan ergenler ordusundan korkunç biçimde duygusuz katiller çıkar mı?
Cevabı artık biliyoruz…
İstanbul, Mexico City’ye dönüşüyor ve yetkilimizle, yetkisizimizle havaya bakıp ıslık çalar gibiyiz.
***
Neler görüyoruz?
Siyasetçi olmuş bir profesör, Beyazıt Meydanı’nın yetki ve sorumluluğunun Fatih Belediyesi’ne değil, kendi partisinin yönettiği İBB’ye ait olduğunu bilmiyor.
Bunlar mı toplumu geleceğe hazırlayacak?
***
Bazen eski notlarımı karıştırırım…
Geçen gün karşıma 2007’ye ait bir notum çıktı, tam olarak şöyle: “Âlem adamlarız. Leyla’ya duyduğumuz aşktan eminiz ama Leyla’dan bir türlü emin olamıyoruz.
Leyla, hep el kızı, hep yabancı. Bu nasıl aşk yahu!”
***
TV kanalları bir âlem…
Hava kapalıyken ana haberde bile “güneşe çıkmadığımız için D vitamini ihtiyacımızın arttığını, güneşe çıkmayı ihmal etmememiz gerektiğini” anlatıyorlar.
Sonra güneş açıyor, hemen ekrana uzmanlar çıkıyor ve “güneş ışıklarının sağlığımıza verdiği zararları” dile getiriyorlar.
Bir okurum “Kurtuluşumuz yok yani” diye yazmış mesajında; “Güneşi görsen de, görmesen de hastasın! Bu nasıl iş!”
***
Bütün kadınlar annedir…
Çünkü kimi gerçekten sevseler onu yeniden dünyaya getirirler.
