“Canım biliyor musun, bizim burç için bu ay tüm hayatımızın yeniden düzenlenme dönemiymiş“ diyor bir yakınım telde…
Hiç üzerime alınmadan, azıcık dalgacı biçimde “Şuradan şuraya gidecek hâliniz yok, ne baştan düzenlenmesi Allah aşkına, akışa bırakın kendinizi!” dedim.
Kastettiğim “Emekli maaşlarınızın izin verdiği kadarıyla idare edin, gerisini kafanıza takmayın” manasına geliyor aslında…
Anlamazdan geliyor…
Çünkü heyecanını bozmamı istemiyor; geriye kala kala sürprizler kalmış, beklemek istiyor.
Ben de biraz hırtlık yapıyorum elbette…
Biliyorum oysa…
Her zaman akışın dışında bir şey olma ihtimali vardır; parmağını oynatmak istemiyorsundur ama bir ölüm, bir hastalık, bir ayrılık ne çok şeyi değiştiriverir.
***
Bir garip hâl geldi herkesin üzerine…
20 yaşındaki de, 70 yaşındaki de aynı kıvamda; iradeleri, kararları, eylemleri sıfırlanmış gibiler; her şey başlarına geliyor, o kadar!
Üniversite imtihanına girecek bir gence neler hayal ettiğini soruyorum;
“Ne olursa!” diyor; kendi seçimlerinden ve kendisine sunulan seçeneklerden bahsetmek için kendini hiç yormuyor bile…
***
“Kader konuşunca, insan susar” derler ya…
O türden bir kadere inanç ve önünde saygıyla eğilmek hâli de değil bu…
Bildiğin “hâlsizlik”, hatta apaçık biçimde “kendini koyuvermişlik!”
***
Psikoterapiste gidiyorlar mesela…
Ama görünmez bir koltuğa çökmüş de kalkmaya hiç niyetleri yokmuş gibiler…
Gizlenmiş çaresizlik bilinci…
Sihirli bir dokunuş bekliyorlar, psikoterapist dokununca “ruh hâlleri” birden iyileşecekmiş…
O yüzden ortalık soytarı kaynıyor.
***
Bakıyorum ve gördüğüm şu…
Duruyoruz, işte güçte, evde, dışarıda hep duruyoruz ve bekliyoruz.
Neyi?
Bir gün hem bu bekleyiş hâlimizi hem de ne beklediğimizi en baştan konuşmak gerek…
***
KISA BİR ARA
Yakalanacağım kesin olan rutinimden kısacık bir süre için kaçıyorum.
Hafta sonu köşeme geri döneceğim.
Bir de niyet belirteyim…
Bundan böyle (tıpkı eski zamanlardaki gibi) daha çok İNSAN’dan, gündelik hayatımızdan, bilincimizin derinliklerinden söz açmak istiyorum…
