Konumuz Gazze olduğunda…
Sade insanımızın da…
Çokbilmişlerimizin de…
Hepimizin…
Yüzü kıpkırmızı…
Neden?
Dile getirilmesi güç ama apaçık bir mahcubiyetten elbette…
Ve onca acı karşısında izleyici olmaya mecbur bırakılmanın yüzümüze inen sert bir tokat gibi canımızı acıtmasından…
***
Müslüman toplumlara “İzleyicisin, izleyici kal” dedi İsrail.
Dünyanın sade insanlarına da “Umurumda değilsiniz” mesajları gönderdi…
Öyle bir hâl ki…
Belagatla, sloganlarla, boykot kampanyalarıyla, acı dayanışmalarıyla yan yana gelsek bile, Gazze’de bir günde 40 km yürümek zorunda kalan küçük kız çocuğunun kanayan ayaklarına bile merhem olamıyoruz.
Çok acı, çok!
İtiraf edelim ki…
Laf kalabalığına sığınıyoruz…
Umutsuzluk baskın çıkıyor çünkü…
Ama bu hâlimiz bize ders…
Bizi en baştan “diriliş” çabasına sürükleyecek kadar ağır bir ders…
***
Dilimizi, gözlüklerimizi, basmakalıp yargılarımızı değiştirmek zorundayız…
“Gazze’de insanlığın ortak ahlakı yıkıldı” gibi şeyler söyleyip dertlenmelerin hiçbirimize faydası yok!
Çünkü öyle bir ahlak yok!
Hiç olmadı…
Bu varsayım uluslararası kuruluşların palavrasıydı…
Biliyoruz, Rusya, Ukrayna‘ya saldırdığında falan işe yarayan argümanlar, neden İsrail’e karşı işe yaramıyor?
Sistem kendini değil ama her seferinde bizi aldatıyor.
***
İsrail’in “Ortadoğu’daki Amerikan garnizonu” olduğu tezini de bırakalım yahu!
Ne zaman anlayacağız ki…
İsrail yalnız Ortadoğu’da değil, bütün dünyaya yayılmış bir siyonist savaş aygıtı, bir tehdit operasyonu…
ABD’nin eli kolu falan değil, ta kendisi olup çıkmış…
***
Ürkelim, sinelim diye mi söylüyorum bunları?
Hayır!
Hem kendimizi ve durduğumuz yeri hem de dünya devletlerinin sıkıştığı cendereyi baştan ele alalım diye söylüyorum.
Düşmanı doğru tarif etmeden nasıl savaşabiliriz?
***
NOT DEFTERİ
İnsan bazen kendi gözyaşlarından utanır. Ama asıl utanması gereken şey, gözyaşlarını saklamak için gülümsemeye çalışmasıdır. Çünkü acısını gizleyen insan aslında iki kere acı çeker. (DOSTOYEVSKİ / Karamazov Kardeşler)
