İzmir’deki stat atmosferinin Fenerbahçeli oyuncuların yaşaması muhtemel ‘zafer sarhoşluğuna’ ilaç olmasını bekliyordum. Feyenoord galibiyeti sonrasında, Benfica eşleşmesi öncesinde takımın aklının karışması seçenekler arasındadır. Ancak sahada çarşambaya konsantre olmuş mücadeleyi yarıda kesmiş, çözümün kendi kendine olacağını zanneden “durgunlar” grubu vardı. Ne kendileri memnundu yaptıkları işten ne de seyredenler. Bir anda zamanda yolculuk gerçekleşti ve Fenerbahçe geçen sezona geri döndü. Göztepe maçı yapabileceği en maksimum temasla oynadı. Topu kaptıran faulü yapıyor, topsuz alanda bile nefeslerini rakibin ensesinde hissediyorlardı. Gerginliklerin yaşanması kaçınılmazdı, Jhon Duran’ın dirsekli itişmesinde kırmızı kartın sınırı da vardı. İki takımında top rakibe geçtiğinde kontrole geçmesi, gol şansını duran top olasılıklarına bırakması da teknik adamların seçimi. Üst düzey mücadele edip koşan Göztepe‘nin 10 kişi kaldıktan sonra bile, sayılar eşitmiş gibi karakter koyması da saygı değer. İrfan Can Kahveci oyuna girene kadar sadece sol kanattan akın deneyen, merkez hücumlarda çalışılmış aksiyon gösteremeyen, kornerlerde 1.90’lık devlerine topu değdiremeyen klasik Mourinho takımı. 4 günde bu kadar inişli-çıkışlı bir grafik elbette kabul edilemez. Mert Müldür‘ün gizli bek çıkışlarını Skriniar’ın yapamaması da tek kanatlı atak opsiyonunun nedenlerinden. Fred’in oyundan alınmasıyla “doldur-boşalt” emri gelmişti zaten. En-Nesyri kaçırdı fırsatları bu kez. Uzatma dakikalarında Cenk Tosun’un fırsatçı aklını kullanması, penaltıyı alması Oosterwolde’nin atılmasıyla 10’a 10 oynan maçta son sözü söyleme şansı da getirdi. Talisca kaçırdı. Büyük balık kaçtı.
